Przed­sta­wie­nie ma zna­ko­mite tempo i gęstość nar­ko­tycz­nego snu, w któ­rym poja­wiają się posta­cie realne i uro­jone, zmie­nione przez pamięć i marze­nie. Sceny płyn­nie prze­cho­dzą jedna w drugą, dzieją się symul­ta­nicz­nie na kilku pla­nach, nawet zmiany kostiu­mów są widoczne przy toa­let­kach-gar­de­ro­bach. Ruch sce­niczny, pod­dany logice pamięci, snu, maja­ków boha­tera, jest nie­ba­ga­telną zasługą cho­re­ogra­fii Domi­niki Kna­pik. Akto­rzy budują swe posta­cie nie­ba­nal­nie, kom­pro­mi­tują skró­tem ograne pozy, kino klasy B. (…) Dawno nie widzia­łam przed­sta­wie­nia tej klasy reży­ser­skiej i inte­lek­tu­al­nej.

Na ogrom­nej pustej sce­nie stoją postaci w kostiu­mach z epoki. Mun­dury, wie­czo­rowe suk­nie i futra dam. W kącie przy­grywa orkie­stra. Tylko miny smut­nawe: „Witaj, War­szawo zgwał­cona”. Ewe­lina Mar­ci­niak, prze­no­sząc na scenę „Mor­finę” Szcze­pana Twar­do­cha, stwo­rzyła spek­takl fascy­nu­jący. Barwny świat, nakre­ślony z roz­ma­chem przez pisa­rza, ożywa na sce­nie za sprawą kilku zale­d­wie rekwi­zy­tów, cho­re­ogra­fii Domi­niki Kna­pik oraz hip­no­ty­zu­ją­cej oprawy dźwię­ko­wej (zespół Chłopcy Kon­tra Basia). Rytm spek­taklu z nie­zwy­kłą pre­cy­zją wyzna­czają kolejne songi.

Toż­sa­mość, histo­ria, pol­skość – tematy, które spę­tały i spe­try­fi­ko­wały w ostat­nich latach pol­ską poli­tykę i teatr – to zbiór opa­trzo­nych kostiu­mów i zuży­tych sche­ma­tów myślo­wych, mówi reży­serka. Rekwi­zy­to­rium naszych męczą­cych debat naro­do­wych jest tan­detne i tanie, z mię­dzy­wo­jen­nego wode­wilu, z kaba­retu. Tym­cza­sem wokół Kostka w zło­tym pyle tytu­ło­wego nar­ko­tyku wiruje świat. Wojna wtła­cza w ćwi­czone przez wieki przez Pola­ków sche­maty i role, ale jak każda sytu­acja gra­niczna, wpro­wa­dza chaos, zmie­nia per­spek­tywę. Tań­czące wokół Kostka kobiety z rosną­cym dystan­sem przy­glą­dają się swoim rolom i kostiu­mom: matki-potwora, żony-patriotki w czar­nej sukni pol­skiej wdowy, sek­sow­nej kon­spi­ra­torki, kobiety-wampa, roze­ro­ty­zo­wa­nej kochanki-Żydówki. Jed­nak one zginą w cza­sie wojny, a mit II RP prze­żyje i będzie kształ­to­wał myśle­nie o Pol­sce do dziś.

Ewe­lina Mar­ci­niak lubi wyzwa­nia. Pierw­szym było prze­ko­na­nie Szcze­pana Twar­do­cha, by się zgo­dził na wysta­wie­nie w teatrze „Mor­finy”, dru­gim samo jej wysta­wie­nie. I tu trud­no­ści znów przy­by­wało, bo trzeba było ten pie­kiel­nie trudny do adap­ta­cji tekst adap­to­wać i zro­bić z niego świetny spek­takl z akto­rami Teatru Ślą­skiego, któ­rzy – mówiąc dyplo­ma­tycz­nie – z awan­gar­do­wym teatrem nie mają na co dzień do czy­nie­nia. Z tego arcy­trud­nego zda­nia reży­serka wyszła obronną ręką i za to należą się jej słowa uzna­nia. (…) Są też na niej nie­usta­jąco muzycy zespołu Chłopcy Kon­tra Basia i to był pomysł prze­pyszny. Nie cho­dzi tu tylko o muzykę na żywo, nie tylko o zna­ko­mi­cie wpro­wa­dzającą w nastrój cza­sów wojen­nych Basię Der­lak w stylu retro, ale także świetną zabawę z teatralną formą, która poprzez udźwię­ka­wia­nia na żywca, zamknęła – bar­dzo bły­sko­tli­wie – wiele scen w cudzy­sło­wie. Podob­nie zresztą jak zna­ko­mita cho­re­ogra­fia Domi­niki Kna­pik, która uru­cho­miła ślą­skich akto­rów w spo­sób wręcz spek­ta­ku­larny. Wstą­pił w nich jakby nowy duch.