Tekst sceniczny na podstawie J.W.Goethego Jarosław Murawski

Fatalny koniec Wertera Goethego jest dobrze znany. Prawdopodobnie mniej znany jest fakt, że Werter, po podjęciu decyzji o wycelowaniu pistoletu w siebie, ponieważ nie może żyć bez Lotty, nie umarł od razu, ale wegetował jeszcze przez kilka godzin. To właśnie w tym przejściowym okresie między życiem a śmiercią zaczyna się przerabianie i opowiadanie Wertera Goethego w adaptacji Jarosława Murawskiego przez reżyserkę Ewelinę Marciniak. Widziany z końca trójkąt miłosny Wertera, Lotty i jej narzeczonego Alberta nie jest raczej historią “burzy i naporu”, która obija się o społeczne konwenanse, ale raczej grą miłości i przyjaźni, w której, patrząc wstecz, ujawniają się możliwości, niewykorzystane szanse i błędne decyzje. Ewelina Marciniak za pomocą wyrazistej reżyserii wizualnej i układów choreograficznych (opracowanych przez Dominikę Knapik) poszukuje nowych przestrzeni i znaczeń w napięciach między miłością a partnerstwem, emocjami a społeczeństwem w wieloodcinkowej powieści epistolarnej.