Bar­dzo żałuję, że ogra­ni­cze­nia obję­to­ściowe unie­moż­li­wiają mi poświę­ce­nie kilku aka­pi­tów war­stwie for­mal­nej – cho­re­ogra­ficz­nej, audial­nej, sce­no­gra­ficz­nej – choć każda z nich two­rzy prze­cież osobną histo­rię. (…)Domi­nika Kna­pik two­rzy nie­zwy­kłą cho­re­ogra­fię, raz opie­ra­jącą się na zama­szy­stych, nieco zauto­ma­ty­zo­wa­nych ruchach w sce­nach „salo­no­wych”, innym razem podmi­no­waną ero­ty­zmem.

Całość otwiera pre­zen­ta­cja ary­sto­kra­tycz­nego salonu w pasti­szo­wej for­mie kadryla, co jest tylko anon­sem reży­ser­skiego wariac­twa i bły­sko­tli­wo­ści „Por­tretu damy” z Teatru Wybrzeże. To w trak­cie tańca Iza­bela pozna kan­dy­da­tów na męża, lor­dów i angiel­skie damy. Archer ule­gnie coraz więk­szej fascy­na­cji tym świa­tem, o co zresztą zadbają reali­za­to­rzy. Rewe­la­cyjna cho­re­ogra­fia Domi­niki Kna­pik każe paro­dio­wać akto­rom por­ce­la­nowe sie­lanki i scenki rodza­jowe, kolo­nialne try­um­falne pomniki i memo­riały. Kata­rzyna Bor­kow­ska ściga się na pomy­sły z kostiu­mo­lo­gami Tima Bur­tona, a za pomocą świa­teł two­rzy wspa­niałe, halu­cy­na­cyjne pej­zaże. Zespół Chłopcy kon­tra Basia za pomocą trzech instru­men­tów na krzyż i gło­sów zamie­niają całość w bra­wu­rowy musi­cal. To dzięki nim wszyst­kim podej­rzany pomysł, by pona­igry­wać się z teatral­nych form towa­rzy­skich (…)

Można tego nie kupić, zoba­czyć w tym jedy­nie cyr­kowy numer wsparty fil­mo­wymi tric­kami. A jed­nak, jak Iza­bela, wpa­damy w ten świat po uszy – wresz­cie teatr z pomy­słem prze­pro­wa­dzo­nym po ban­dzie, bez muso­wego dłu­ba­nia w inte­lek­tu­al­nym zaple­czu, robiony lekko i bez nadę­cia. To odświe­ża­jące, przy­po­mnieć sobie, że teatr służy także do tego.

Ewe­lina Mar­ciniak pro­po­nuje kon­kretne formy na to przed­sta­wie­nie. Domi­nika Kna­pik usta­wia ruch, w opar­ciu o który kon­cen­truje się dwie trze­cie tego, co się dzieje wizu­al­nie w przed­sta­wie­niu. To są dość mocne formy, tak że cza­sami miej­sca na psy­cho­lo­gię po pro­stu nie ma. Każdy z nas, akto­rów, stara się roz­pulch­niać emo­cjo­nal­ność swo­jej postaci, pro­wa­dzi wła­sny tor myśle­nia i czu­cia, a spo­ty­kamy się w dosyć mocno wykrę­co­nym, kolo­ro­wym świe­cie, stwo­rzo­nym przez reży­sera i cho­re­ografa. A więc to, co się dzieje na sce­nie, jest sumą dzia­łań, wciąga, daje moż­li­wość zato­pie­nia się w gęstej, peł­nej mgły, świa­teł, teatral­nej mate­rii. Ważne są war­stwa wizu­alna i znak. W wielu sce­nach zbio­ro­wych bawimy się formą. Naj­czyst­szą posta­cią jest Isa­bel, która wcho­dzi w ten dziwny świat formy, zacho­wań i pró­buje się do niego dosto­so­wać, poznać i w niego wejść.