Ale co to zna­czy Czarny? I w ogóle jakiego to jest koloru?

Genet poli­tyczny to jed­nak Genet zapo­mniany. Z łatką absur­dy­sty funk­cjo­nuje on w teatrze głów­nie za sprawą meta­te­atral­nych gier, cere­mo­nia­łów i baro­ko­wych fraz. Mniej znany jest z poli­tycz­nego zaan­ga­żo­wa­nia: wspie­ra­nia Czar­nych Pan­ter i Angeli Davis, która stała się sym­bo­lem walki Afro­ame­ry­ka­nek i Afro­ame­ry­ka­nów o spra­wie­dli­wość oraz równe prawa. W kon­tek­ście tej szcze­gól­nej empa­tii Geneta na sprawy zwią­zane ze spo­łeczno-kul­tu­rową domi­na­cją „Murzyni” jawią się więc nie tylko jako teatralna bła­ze­nada: sztuka roz­grywa się prze­cież wokół paro­dii pro­cesu sądo­wego, w ramach któ­rego Czarni mają potwier­dzić swoją winę przed try­bu­na­łem Bia­łych. Dodajmy od razu: Bia­łych gra­nych rów­nież przez Czar­nych. Odzy­ska­nie poli­tycz­no­ści tego gestu to jeden wątek spek­ta­klu.

Dru­gim jest próba odpo­wie­dzi na pro­wo­ka­cyj­nie posta­wione przez autora sztuki pyta­nia: Ale co to zna­czy Czarny? I w ogóle, jakiego to jest koloru? Podą­ża­jąc za suge­stiami samego Geneta, który w roli tytu­ło­wych Poko­jó­wek chciał obsa­dzić męż­czyzn, zamie­rzamy zagrać „Murzy­nów” z żeń­ską obsadą. Cie­le­sność kobiet nie tylko bowiem rady­kal­nie pro­ble­ma­ty­zuje splot pry­wat­nego z poli­tycznym, ale rów­nież jest prze­strze­nią nie­usta­ją­cej, per­for­ma­tyw­nej gry z wize­run­kiem. W kon­tek­ście kobie­cej walki o równe prawa inte­re­su­jące wydają się postu­laty bell hooks, autorki książki „Teoria femi­ni­styczna. Od mar­gi­nesu do cen­trum”, która zwraca uwagę na para­doks, tkwiący u pod­staw ruchu femi­ni­stycz­nego. Z zało­że­nia eman­cy­pa­cyjny i dzia­ła­jący na rzecz znie­sie­nia opre­sji – femi­nizm – łatwo może się prze­kształ­cić w eli­tarny „styl życia” nie uwzględ­nia­jący pro­ble­mów kla­so­wych i raso­wych: „modę” bia­łych, zamoż­nych i libe­ral­nych kobiet. Współ­cze­sny, mniej oczy­wi­sty, ale jed­nak – Dwór.