Akcja sztuki Weissa roz­grywa się w roku 1808 w przy­tułku dla osób obłą­ka­nych w Cha­ren­ton. Poli­tyczny zesła­niec, uczest­nik rewo­lu­cji fran­cu­skiej, liber­tyn de Sade wysta­wia sztukę teatralną opo­wia­da­jącą o wyda­rze­niach sprzed pięt­na­stu lat, tj. o zabój­stwie przy­wódcy rewo­lu­cji Marata przez żyron­dystkę Cor­day. Sce­no­gra­fią przed­sta­wie­nia jest sala kąpie­lowa zakładu a w roli uczest­ni­ków poli­tycz­nych wyda­rzeń, które wstrzą­snęły Fran­cją, obsa­dzeni są obłą­kani pacjenci – rewo­lu­cja zastała i pozo­sta­wiła w takiej samej kon­dy­cji.
Misterna dra­ma­tur­giczna kon­struk­cja tek­stu, par­ty­tury rucho­wej i muzycz­nej zakłada wie­lo­pla­no­wość, spię­trze­nie i prze­ni­ka­nie się teatru i życia. Pyta­nia jakie sta­wia Weiss doty­czą natury rewo­lu­cji będą­cej eta­pem spo­łecz­nego roz­woju, ale też poże­ra­ją­cej wła­sne dzieci.
Do reali­za­cji bra­wu­ro­wej par­ty­tury Weissa Brzyk zaan­ga­żo­wał grono wybit­nych arty­stów. towa­rzy­szy jedna z naj­waż­niej­szych cho­re­ogra­fek dzia­ła­ją­cych w teatrze współ­cze­snym Domi­nika Kna­pik, odpo­wie­dzialna za ruch sce­niczny gło­śnych przed­sta­wień („Śmierć i dziew­czyna”, „Mor­fina”, „Por­tret Damy” w reży­se­rii Ewe­liny Mar­ci­niak). Muzykę i sce­no­gra­fię two­rzą stali współ­pra­cow­nicy Brzyka – Szy­mon Szew­czyk (nomi­no­wany do talen­tów radio­wej Trójki), Jacek Gru­dzień, Iga Słup­ska.