2020

agon

Teatr Łaźnia Nowa

„Agon” to mockument choreo-terapeutyczny inspirowany doświadczeniem łączenia życia zawodowego z macierzyństwem.

Agon [gr. agṓn ‘spór’, ‘walka’] – termin, jakim starożytni Grecy określali sytuację, w której strony spierały się, a celem było wykazanie swojej wyższości nad przeciwnikiem, ewentualnie wyższości swoich racji nad jego racjami; od ágein – „pędzić; prowadzić; święcić” (Słownik Wyrazów Obcych W. Kopalińskiego). Agonem nazywano także typ święta ku czci bóstwa bądź herosa, którego integralną część stanowiły zawody atletyczne, wyścigi konne lub konkursy poetycko-muzyczne.

Dominika Knapik wraca na scenę jako perfomerka, żeby opowiedzieć o pracach „na całe życie”: tej artystycznej i tej matczynej. Staje przy tym do walki z własną biografią: choreografki-pracoholiczki oraz odwiecznym poczuciem winy wobec dziecka wychowywanego przez zapracowaną matkę. Towarzyszką w tym pojedynku jest Pytia – choreoterapeutka, której nie umknie żaden szczegół. Na warsztat zostaje wzięty głęboko osobisty materiał, który jest detonowany poprzez autoironiczną formę mockumentu („fałszywego dokumentu”). W tym spektaklu owocuje to zdystansowaną, szkatułkową narracją, odbijającą performatywność reprezentacji – dzięki niej widzowie mogą wybiec w przyszłość, jednocześnie cofając się w czasie. Wynikiem jest krytyczne, ale i niepozbawione poczucia humoru, studium o sensie uprawiania (artystycznego) zawodu i łączenia go z macierzyństwem.

Reżyseria, choreografia, performance: Dominika Knapik
Scenariusz, dramaturgia: Patrycja Kowańska
Przestrzeń, reżyseria światła, video: Wolfgang Macher
Sound design: Justyna Stasiowska
Kostiumy, obiekty: Natalia Mleczak
Inspicjentka: Monika Weis

Produkcja: Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie
Współpraca: Schauspielhaus Bochum

Fot.: Klaudyna Schubert

Grafika: Victor Soma

Recenzje

Matka-polka tańcząca, waleczna i wciąż obwiniająca się o nie poświęcanie synowi dostatecznego czasu. Genialny performance Dominiki Knapik pełen emocjonalności, matczynego ciepła i walki kobiety z samą sobą.

I Jestem Spełniony/ Paweł Kluszczyński

Matka-polka tańcząca, waleczna i wciąż obwiniająca się o nie poświęcanie synowi dostatecznego czasu. Genialny performace Dominiki Knapik pełen emocjonalności, matczynego ciepła i walki kobiety z samą sobą.

„Agon” to mocne rozliczenie, w którym Knapik konfrontuje się ze swoją przeszłością i fantazjuje na temat przyszłości. Pracoholizm idzie w szranki z macierzyństwem, bogaty dorobek toczy spór z poczuciem winy, a matka-artystka przygląda się synowi.

Agon to performance, który posługuje się ironią, aby dokonać refleksji. To także nagromadzenie rozmaitych form, przeplatanie scen statycznych ruchem, które wywołują poczucie niestabilności. Przeszłość i przyszłość, przestrzeń i czas przenikają wypowiedź artystyczną, która stawia pytania o szybkość ludzkich działań, a także następstwo zdarzeń i konsekwencje, nieraz zadawałoby się, błahych wyborów.

Agon jest spektaklem gęstym, wymagającym od odbiorcy uważności i refleksu, wrażliwości na symbolikę i metafory. Został wypełniony wielopoziomowymi, krzyżującymi się odniesieniami (np. do filozofii Carla Gustava Junga, pisarstwa Johna Campbella, tragedii antycznej). Jest jednocześnie świetnie przemyślany pod kątem technicznej realizacji. 

Cały artykuł

 

Odtwórz wideo