Trójka wyko­naw­ców oka­zała się wszech­stron­nie uta­len­to­wana. Domi­nika Kna­pik (aktorka i tan­cerka) zna­ko­mi­cie śpie­wała, grała też na per­ku­sji. Mag­da­lena Przy­bysz (tan­cerka i per­for­merka) grała na gita­rze. Tomasz Cho­ło­niew­ski (per­ku­si­sta) tań­czył i śpie­wał. Wszy­scy wyka­zali się też talen­tem aktor­skim, poczu­ciem humoru i wdzię­kiem.

Każdy z nich stwo­rzył postać – Domi­nika Kna­pik sza­leń­czo wyspor­to­waną kró­lową fit­nessu w różowo-fio­le­to­wym obci­słym stroju gim­na­stycz­nym, Mag­da­lena Przy­bysz zasę­pioną i przy­gar­bioną zakon­niczkę, Tomasz Cho­ło­niew­ski pol­skiego wąsa­tego mena. Postaci prza­śne, swoj­skie, leciutko tylko prze­ry­so­wane. Akto­rzy nie trzy­mali się kur­czowo postaci, wcho­dzili w nie i wycho­dzili z nich swo­bod­nie i lekko.

Cho­ro­bliwy dygot sce­nicz­nego świata, zamie­rzone dyso­nanse w ruchu, powtórki zaska­ku­ją­cych gestów i dzie­lone nieco bez planu słowa Mrożka stwa­rzają wra­że­nie, jakby obser­wo­wał je i pró­bo­wał zro­zu­mieć ktoś z innej rze­czy­wi­sto­ści – trup albo sza­le­niec. Finał obja­śnia wszystko: dema­skuje opty­mizm nar­ra­tora, który nawet z per­spek­tywy trumny jesz­cze widzi we wszyst­kim sens, piękno i dobro.