Teatr Dada von Bzdülöw prak­tycz­nie na pustej sce­nie, z jed­nym rekwi­zy­tem (krze­sło), za pomocą muzyki i cie­ka­wie usta­wio­nych świa­teł, stwo­rzył nie­zwy­kle bły­sko­tliwy, inte­li­gentny i rewe­la­cyjne zatań­czony spek­takl. Oprócz „Kilku Bły­sko­tli­wych Spo­strze­żeń a la Gom­bro­wicz” nie przy­po­mi­nam sobie w spek­ta­klach Dady takiej dyna­miki, tempa i tech­niki połą­czo­nej z wyra­fi­no­wa­nym pomy­słem sce­nicz­nym.

Pow­stało dzieło wybitne. Nowo­cze­sny, nie­zwy­kle mądry, choć trudny w odbio­rze spek­takl o życiu i wień­czą­cej je śmierci. Tylko i aż tyle.

Twórcy „Święta wio­sny” chcieli rze­komo, aby wyglą­dało ono zupeł­nie ina­czej, by było pochwałą róż­no­rod­no­ści, prze­czą­cej dyk­ta­towi jedy­nej obiek­tyw­nej prawdy, a także by zaprze­czało reli­gij­nemu sen­sowi ofiary. Ten pomysł Teatr Dada von Bzdülöw roz­wija w długą, spi­skową nar­ra­cję, z wdzię­kiem symu­lu­jącą eru­dy­cję. Ilość pada­ją­cych na sce­nie słów, fik­cyj­nych listów, zmy­ślo­nych podań spra­wia, że obcu­jemy tu z czymś, co nie­ła­two będzie po pro­stu zaszu­flad­ko­wać pod ety­kietką „taniec”. (…) Mamy tu więc trzy­ma­ją­cego się bli­sko ziemi Lorenca, iro­nicz­nie uwo­dzi­ciel­ską Chle­wiń­ską, jak zawsze zdy­stan­so­waną Chmie­lew­ską, wyra­zi­stą Kna­pik – pozo­sta­ją­cych w róż­nych este­ty­kach, szu­ka­ją­cych dla sie­bie miej­sca w prze­strzeni sceny, by pod koniec połą­czyć się w sekwen­cji powszech­nej ofiary.