To spek­takl – o tłu­mie, któ­rego lęk w nie­da­le­kiej przy­szło­ści przy­cią­gnie dyk­ta­tora obie­cu­ją­cego nową uto­pię – o lęku przed przy­szło­ścią, w któ­rej spra­gniony tłum wybie­rze nowego dyk­ta­tora – o dyk­ta­to­rze, który naj­le­piej wytłu­ma­czy zalęk­nio­nemu tłu­mowi przy­szłość demo­kra­cji. Reży­ser się­gnął po wizję świata w roz­pa­dzie, w któ­rym brak war­to­ści wyko­rzy­stują ludzie tacy, jak tyran Gyubal Waha­zar oraz jego opo­nent O. Ungu­enty, ofe­ru­jący zagu­bio­nym masom cudowne recepty na orga­ni­za­cję spo­łe­czeń­stwa. „Łatwe szczę­ście ludz­ko­ści zabije trudną radość wyjąt­ko­wych jed­no­stek” – pisał Wit­kacy wiesz­cząc koniec cywi­li­za­cji.