Akto­rzy odgry­wają różne formy i momenty stanu zako­cha­nia. Od uro­czej i kokie­te­ryj­nej zalot­no­ści, przez stan roz­kosz­nego zachwytu i bło­giej roz­ko­szy, coraz więk­szej roz­pa­czy i rezy­gna­cji despe­ra­cji, aż do osta­tecz­nej klę­ski i despe­ra­cji. Uzy­skują to za pomocą dyna­mi­za­cji, agre­syw­no­ści ruchów i gestów wyko­ny­wa­nych według pew­nego sche­matu, pro­wa­dzą­cych do napięć w ciele aktora – mają­cych dopro­wa­dzić do wyra­że­nia wysiłku i bólu podmiotu. (…)

Naj­waż­niej­sza więc w spek­ta­klu Rych­cika jest obec­ność akto­rów. Nie to, co mówią, ale to, co robią, jest dużo waż­niej­sze i bar­dziej atrak­cyjne teatral­nie. (…) Dopiero nie­po­ha­mo­wana mowa cie­le­snej eks­pre­sji jest ade­kwatna do wyra­ża­nia miło­snych figur. Dla­tego też akto­rzy posłu­gu­jąc się pew­nymi ukła­dami będą owe figury miło­sne kre­ślić. Będą bie­gać po sce­nie, tań­czyć, padać na zie­mię, wykrę­cać się w spa­zma­tycz­nych pozy­cjach. Naj­czę­ściej gene­ru­jąc nie­zwy­kłe naprę­że­nie – uzmy­sła­wiają, jak miłość prze­mie­nia się w cier­pie­nie, trud i ból. Jak uczy­nie­nie tego, aby „pra­gnie­nie zna­la­zło cał­ko­wite i nie­po­ha­mo­wane ujście” jest męczące i trudne – a może wręcz nie­moż­liwe.