Reży­serka dostrze­gła w tek­ście Elfriede Jeli­nek kobieco-męski agon i prze­ło­żyła na teatr, w któ­rym eks­po­no­wana jest cie­le­sna obec­ność akto­rów. W sze­regu cho­re­ogra­ficz­nych ukła­dów, skom­po­no­wa­nych przez Domi­nikę Kna­pik, ciała akto­rek (Dorota Androsz i Kata­rzyna Dałek) zdają się poręcz­nym instru­men­tem do przy­bie­ra­nia róż­nych póz i pozy­cji – i zna­kiem tego, w jaki spo­sób ciało kobiece instru­men­ta­li­zo­wane jest w świe­cie opi­sy­wa­nym przez Jeli­nek. Nagość akto­rów, ich fizyczna bli­skość, w połą­cze­niu z sze­re­giem momen­tów, w któ­rych akto­rzy wcho­dzą w bez­po­śred­nią rela­cję z widzem, spra­wiają, że traci on pozy­cję nie­win­nego i bez­stron­nego obser­wa­tora.

Ewe­lina Mar­ciniak z pomocą cho­re­ografki Domi­niki Kna­pik i świet­nie wyćwi­czo­nych akto­rów zna­ko­mi­cie poka­zuje w spek­ta­klu sek­su­alne i cie­le­sne uwi­kła­nie. (…) Prze­moc i walka wpi­sane w rela­cje miło­sne przy­bie­rają na sce­nie nama­calny kształt stru­żek potu, sinia­ków na kola­nach, koł­tu­nów we wło­sach i aktów sek­su­al­nych spro­wa­dzo­nych do gim­na­styki. Grozę i obrzy­dli­wość wzmac­nia jesz­cze to, że kiedy jedna para działa na pierw­szym pla­nie, druga – usta­wiona w tle – pogrąża się w nie­skoń­czo­nych sean­sach „liza­nia się”, two­rzy z odgło­sów cmo­ka­nia, mla­ska­nia i sior­ba­nia anty­ro­man­sową ścieżkę dźwię­kową.

Skraj­nie pesy­mi­styczna w swoim wydźwięku proza Jeli­nek opo­wie­dziana jest świet­nym, peł­nym gro­te­ski języ­kiem, co reży­serka gdań­skiego przed­sta­wie­nia, Ewe­lina Mar­ciniak, prze­nosi także na język ciała każ­dego z boha­te­rów. Reży­serka pro­wa­dzi akcję balan­su­jąc na gra­nicy zabawy teatrem, farsy i impro­wi­za­cji aktor­skich. Wielka w tym zasługa cho­re­ograf Domi­niki Kna­pik, która zbu­do­wała świet­nie wkom­po­no­wane w spek­takl układy taneczne i pomo­gła uło­żyć ogromny reper­tuar ory­gi­nal­nych aktor­skich gestów.